Retourtje Cambodja

'Even' op en neer naar Cambodja, waarom niet?

Na bijna 6 weken Maleisie vond ik het wel tijd worden om verder te gaan. Na mijn meditatie cursus besloot ik concrete plannen te gaan maken om door te reizen naar Vietnam, en dan verder China in. Tot dat David roet in het eten gooide ...

David kennen jullie misschien nog wel van mijn Nieuw Zeeland verhalen, hij was de voornaamste reden om terug te reizen naar Nieuw Zeeland. Normaal gebruik ik het smoesje dat ik Australie niet leuk vond, al is dat wel gedeeltelijk waar... Maar David was de voornaamste reden. Natuurlijk hebben we veel mail en Skype contact gehouden, en waren we al aan het bedenken waar we elkaar in augustus zouden treffen (Ierland, Nederland?). Maar toen kwam hij met het volgende: hij zou naar Maleisie komen! Tof! De 23e zou hij 's avonds aankomen op Kuala Lumpur's vliegveld. 

Het was toen de 15e, en ik was in Kuala Lumpur. Hoe leuk ik Maleisie ook vond, ik had geen zin  om nog eens 8 dagen in Maleisie rond te hangen. Wat doe je dan? Hier in Azie is de grootste lowcost carrier AirAsia. Een lowcost carrier is een budget vliegtuigmaatschappij. In Europa zijn dat bijvoorbeeld Ryanair, EasyJet en Vueling. AirAsia is soms goedkoper dan de bus of de trein, en op lange afstanden (dus langer dan 10 uur bus) is vliegen gewoon veel handiger. Ik besloot te kijken welke bestemming het goedkoopst was op de 16e. Daar kwamen uit: Kota Kinabalu (Maleisie), Krabi (Thailand), en Siem Reap (Cambodja). Als je de titel van deze blog hebt gelezen snap je wel dat ik voor Siem Reap ben gegaan. Ik had al veel over Cambodja gehoord en dat was veelal positief, dus 10 muisklikken later kreeg ik de boekingsbevestiging binnen. De volgende dag zou ik om 06:50 naar Siem Reapv vliegen. 

06:50 vliegen betekent bij AirAsia om 04:50 inchecken. De maatschappij sluit de check in 45 minuten voor vertrek en hoe vriendelijk de dames ook lijken, 45 minuten is 45 minuten en pech is pech. Ik zag dit in Bali gebeuren bij andere mensen, en die waren redelijk vroeg op het vliegveld. Beste AirAsia had echter besloten om 2 counters te openen voor 5 vluchten. Reken even mee: gemiddeld 160 mensen per vlucht: 5*160 = 800 mensen die stonden te wachten voor 2 balies... Schiet niet op. 

Kuala Lumpur Airport (KUL) is niet zo handig gelegen als Schiphol. Echt mensen, de eerste die zeurt over Schiphol moet echt meer reizen naar andere vliegvelden. We hebben zo veel geluk! Met de bus of trein vanaf het centrum van Kuala Lumpur naar het vliegveld is minimaal een uur. 03:50 dus de bus hebben. Aangezien er geen OV is in KL tijdens de nacht, moest ik een taxi hebben en mijn hostel had die geboekt voor 03:00 ... Zucht. Ik heb de nacht niet geslapen, maar spelletjes gespeeld (Junglespeed) en kwam dus vrij gebroken aan in Siem Reap. Ik werd opgehaald door een tuktuk van het hostel en na een chaotische rit was ik er dan eindelijk. Vrij luxe, hostel met indoor zwembad en ruime dorms. 



Siem Reap is de stad die het dichtst bij het tempelcomplex Angkor Wat ligt. De stad zelf is best leuk, maar grotendeels op toeristen gericht. Het gevolg is dat de meest drukke straat 'Pub Street' heet en er vooral veel Westers voedsel wordt geserveerd. Als je voor de echte Aziatische ervaring wilt gaan moet je niet naar Siem Reap gaan. Als je goedkoop bier wilt; gaan! Het bier was $0,50 (ongeveer 35 eurocent), en na een flink aantal alcohol loze weken (bier is duur in Maleisie) was ik daar best blij mee. 

Mijn voornaamste reden om hierheen te gaan was natuurlijk Angkor Wat. Angkor Wat is een tempel, die in het complex Angkor ligt. Het gebied werd voor het eerst bevolkt in het jaar 889, en werd al snel een grote stad. De tempels waren van steen, maar de huizen van hout, vandaar dat die niet meer te zien zijn. In de 12e eeuw werd het de hoofdstad van het toenmalige Khmer-rijk. Rond de 15e eeuw werd Phnom Penh dat echter en raakte Angkor in de vergetelheid. Het gebied veranderde in een jungle en werd pas rond 1900 herontdekt tijdens een Franse expeditie. Nu staat het op de Unesco werelderfgoedlijst. Ik gooi er even een paar foto's in, waarna je snapt waarom het zo populair is. 


De hoofdtempel, voor zonsopgang. De zonsopgang zou spec-ta-cu-lair zijn maar was een grote anticlimax. De zon kwam niet op achter de tempel, maar achter een groep bomen die niet eens te zien was. 


Een van de vele tempels.


Je kan er uren rondwandelen, want alles is erg gedetailleerd. 

Je kan de tempels per tuktuk bezoeken of per fiets. Wandelen is simpelweg te ver. Het gebied is echt groot. Er zijn 2 routes, het kleine en het grote circuit. Ik besloot de eerste dag het kleine circuit te doen en in mijn dorm waren nog 2 anderen die ook het kleine circuit wilden doen, dus besloten we een tuktuk te delen. Een Duitser en een Engelsman, en ik heb maar zelden meegemaakt dat we zo snel uitgepraat waren. Ze waren echt zo saai, ongelooflijk. 

Voorbeeld van een gesprek, of een poging, met de Engelse jongen:

T: 'So, you're going to study antropology? Cool! What's your main reason?'
E: 'I don't have a reason.'
*stilte*
T: 'So... you're going to study without a reason.'
E: 'Maybe it's interesting. I don't know.'
T: 'Ehr, ok. Any other interests?' 
E: 'No, not really...'

Tja, en dan moet je nog 8 uur.

Na een volle dag tempels was ik moe, bezweet en tempel moe en ging ik lekker vroeg slapen. De dag erna weinig gedaan en de dag daarna heb ik het grote circuit gedaan. Ik leerde een Nederlandse kennen, Lindsey, en met haar en 2 Amerikanen en een Duitser gingen we het grote circuit fietsen. Het grote circruit is ongeveer 26km en voor ons Nederlanders natuurlijk een eitje! We hadden ook het aantal kilometers vermeld bij de anderen maar een van de Amerikanen had het waarschijnlijk niet goed verstaan. Na 2km fietsen lag hij al een kilometer achterop, en vertelde ie dat hij al jaren niet meer had gefietst dus er 'even in moest komen'. ER EVEN IN MOEST KOMEN. De beste man zwalkte van de ene kant van de weg naar de andere kant van de weg. Echt, de 4 jarige peuters in Amsterdam zijn nog soepeler. Het zou een lange dag worden... 

Het weerbericht voor Siem Reap is vrij eenvoudig. Piet Paulusma zou hier volledig overbodig zijn geweest. Het is ongeveer zo: 'Overwegend zonnig met een paar wolken, maar zorg dat je rond 14:00 binnen bent want dan begint het te stortregenen. Einde weerbericht.' Lindsey en ik waren dus vastberaden om voor 14:00 weer terug te zijn. Dat was prima gelukt ... als we die slome Amerikaan niet mee hadden. En nog excuses bedenken ook. 'My bike doesn't work well' of 'My bum is sore'. Fiets je zo sloom omdat je billen pijn doen? Dacht het niet, dus wij fietsten stevig door.


Hier kan je goed zien hoe steil de tempels zijn!

Vraag een reiziger die in Angkor Wat is geweest wat hij het meest treurig vond en bijna iedereen zal antwoorden: de kinderen. Je wordt werkelijk gestalkt door kinderen die spulletjes verkopen, van kaarten tot fluiten aan toe. De meest gehoorde zin is: 'Sir you want to buy postcards? One dollaaahh'. Vaak gooien ze ook nog het argument erin dat ze anders niet naar school kunnen, wat niet waar blijkt te zijn. Erg sneu.


10 kaarten voor $1, goeie deal. Maar je houdt het wel in stand op die manier. 

Met de kennis van het Cambodjaanse weer probeerden we meer vaart temaken maar helaas; rond 14:00 begon het te regenen. Het begon rustig maar veranderde al snel in een bui die zelfs je onderbroek niet gespaard liet.


Ik lach dan wel, maar blij was ik niet. Ha ha ... 

Ik ben nog een dag in Siem Reap blijven hangen en ben toen verder gegaan naar de hoofdstad van Cambodja, Phnom Penh. Ik zou vanaf hier weer naar Kuala Lumpur vliegen en wilde het ook bezoeken vanwege de geschiedenis van hedendaags Cambodja. Ik was al gewaarschuwd dat het geen vrolijke ervaring zou worden, en met dat in mijn hoofd stapte ik in de bus. 

De bus stopte er 4 keer mee, en na 8 uur kwamen we dan eindelijk aan. In het hostel (weer met zwembad) leerde ik 3 Amerikaanse jongens kennen met wie ik naar het S-21 museum en de de Killing Fields ben geweest.


Het hostel zwembad ... niet verkeerd, toch?

Het S-21 museum, ook wel Tuong Sleng museum, is een van de meest grauwe, depressive en nare ervaringen die je kan opdoen in Azie. Tuol Sleng, wat eerst een school was, werd tijdens het regime van de Rode Khmer gebruikt als gevangenis en martelkamer. Zo'n 10.000 tot 20.000 mensen hebben hier vastgezeten. De meerderheid werd na het martelen vermoord op de killing fields, waar ze in massagraven verdwenen.

-- Ik ben nu in Hong Kong, verder aan het schrijven. Het internet is echter zo langzaam als een bejaarde op de snelweg, dus ik kort het even in. ---

Het S-21 museum was naar. Veel muren hadden nog bloedvlekken op de muren, idem voor de stenen vloeren. Om alles redelijk intact te houden hebben ze ook de cellen gehouden zoals ze waren. Een hondenhok is er niks bij. Ik voelde me na een tijdje echt niet fijn dus ben naar buiten gegaan, gelukkig hadden de Amerikanen hetzelfde gevoel en gingen we snel verder naar de killing fields. Niet echt iets waar je veel vrolijker van wordt.


Van elke gevangene die binnenkwam werd een foto gemaakt. Veel van deze foto's hingen in het museum. Het is gewoon zo'n naar en bizar idee dat al deze mensen daar gemarteld zijn en vervolgens zijn vermoord. Zelfs kinderen.


De Killing Fields; de naam laat niet echt veel te raden over. Het zijn de massagraven die buiten Phnom Penh liggen, en er is niet echt veel over te vertellen. Wederom een nare sfeer, en we zijn er niet lang gebleven. Er stond een pagoda die helemaal gevuld was met schedels en botten. Niet echt fijn.

Daarna zijn we naar het Nationale Museum van Cambodja gegaan. Voor iedereen die dit leest en nog gaat; don't waste your time. Er is niet echt veel te zien en als je al een dag hebt rondgehobbeld door S-21 en de Killing Fields heb je geen energie meer over voor een of ander random Buddha beeld.

De rest van Cambodja was door Phnom Penh lopen en uitgaan. Het was allemaal zo goedkoop dat je wel moest! De avond voor vertrek ben ik uitgeweest met 3 Fillipijnse meisjes en een Engelse en een Amerikaanse jongen, en het was hilarisch. We gingen naar de 'Heart of Darkness' bar, en ja, het was zo sleazy als het klinkt. De bar werd gedomineerd door 3 groepen; oude Westerse mannen op zoek naar jonge Cambodjaanse vrouwen, jonge Cambodjaanse vrouwen op zoek naar Westerse mannen en ladyboys opzoek naar alles wat los en vast zit. Ladyboys kunnen eng zijn. Ik had de eer om er door een achtervolgd te worden. Ik werd serieus belaagd. Ik was mijn leven niet meer zeker! Oke, dat is overdreven, maar zijn/haar/het nagels waren ERG scherp.

Goed, er is een giga rij voor de computers dus dit is het! Morgen ochtend vertrek ik naar China. En dan, over 3 weken, vlieg ik alweer terug! Binnenkort post ik wat kortere blogs, om te kijken hoe dat bevalt. :-)

Bedankt alvast voor de reacties!

Tom