Dr. Bernhard

Hallo, ben ik weer!

Het duurde even, maar nu heb ik eindelijk weer echt de tijd genomen om foto's te uploaden en een blogbericht te schrijven. Ik ga iets van 3 weken vol avonturen beschrijven in deze post, dus ga er maar even voor zitten zou ik zeggen ...

Na Cherating, waar ik mijn vorige bericht schreef, ben ik met 3 anderen naar Perhentian Kecil gegaan. In Cherating waren zo weinig mensen dat je al snel iedereen kende, en ik kon het erg goed vinden met 2 Engelse meisjes en een Australische jongen. Ik had al besloten om naar de Perhentian eilanden te gaan en zij besloten mee te gaan, heel gezellig! Na een laatste zware avond (de cocktails waren ERG sterk) gingen we de volgende ochtend om 07:30 met de bus richting het noorden, en na een reis van iets van 5 uur kwamen we aan in Jerteh, waar we nog moesten pinnen. In Cherating was geen pinautomaat en op de Perhentian's ook niet, dus het moest wel. Gelijk bij het uitstappen van de bus werden we al belaagd door 20 mannen die 'TAXI TO PERHENTIAN?' schreeuwden en na ze vakkundig afgewimpeld te hebben zijn we gaan pinnen. Vervolgens toch een taxi genomen, en een bootticket gekocht naar de Perhentian's.

Nog even een foto van Cherating, het strand:



En dit was mijn chaletje van binnen (bedenk even dat ik 6 euro per nacht betaalde, inclusief eigen badkamer!)

Maargoed, on to the Perhentian's!

De Perhentian eilanden zijn 2 eilanden in het noorden van Maleisie, niet ver van de grens met Thailand. De eilanden staan bekend om hun schoonheid maar zijn toch nog steeds vrij 'unspoiled'. Geen pinautomaten, geen wegen, vrij weinig permanente bewoners en gewoon geen massa toerisme. En dat is erg fijn. Er is ook niet echt een ferry met vaste tijden erheen, je koopt een kaartje en wordt in een speedboat gegooid met je bagage en gaan met die banaan. Onze bootsman was de Michael Schumacher van de zee wat niet echt fijn was voor onze rug en maag... Ook zaten er 2 Duitse toeristen in onze boot met gigantische Media Markt koffers, en die filmden ALLES. Maar, met alles, bedoel ik ook; ons. We werden echt up-close gefilmd, alsof we werden gezocht door de geheime Deutsche Polizei. Goed, na vrolijk gezwaaid te hebben en vrolijk 'Perhentian ist wunderbar' geschald te hebben kwamen we aan bij het eiland, en werden we vlak voor het strand gedropt, in het water. Slimme sjaak had natuurlijk zijn schoenen aan ...



Vervolgens hebben we onze tas gedropt en ben ik samen met Rebecka (een van de Engelse meisjes) op jacht gegaan naar accomodatie. Op de Perhentians werkt het niet met reserveringen, maar je loopt gewoon ergens binnen, zegt dat je voor zoveel nachten accomodatie zoekt en gaat dan onderhandelen over de prijs. Na een half uur kwamen we aan bij 'Ewan's Chalet's' die net geopend was. 6 kleine schattige, super nieuwe chaletjes op een heuvel tussen gombomen. We konden de kamer zien en wauw, super nieuw!

Dit waren de huisjes. Zoals je ziet was alles nog in aanbouw, maar alles werkte. Electriciteit was van 19:00 tot 07:00 wat prima was, want je was de rest van de dag toch buiten. De eigenaar, Ewan, was een van de meest vriendelijke mensen die we op het hele eiland hebben gezien. Zo leuk! Altijd vrolijk, altijd lachen, kende onze namen vanaf dag 1. Elke keer 'Hey Tom, how are you?' 'I'm fine Ewan, thanks, how are you?' En dan met een grote smile: 'I am fineeee, have a great day, enjoy!'. Er ging geen dag voorbij zonder Ewan's vrolijkheid. Maarja, als je de volgende foto's ziet, dan snap je wel waarom ie zo vrolijk is elke dag ...

Mijn dagelijks schema was ongeveer dit: 09:00 opstaan, 10:00 ontbijten aan het strand, 11:00 - 17:00 afgewisseld liggen op een stil strand (helemaal voor mezelf), snorkelen vlak voor het strand en een boek lezen, dan terug en douchen, om 19:00 gingen we aan het strand eten, om 21:00 cocktails, en dan om 22:00 slapen. Vanaf dag 4 heb ik mijn Padi Open Water Course gedaan dus toen werd mijn schema wel wat anders, maar goed, nog steeds erg fijn. Goed, even een paar foto's:

Dit strandje 'ontdekte' ik op de 2e dag, en had het helemaal voor mezelf alleen.

Dit was Coral Bay, een van de 2 hoofdstranden. Hier zaten de restaurants (zie de rode stoelen), wat accomodatie (achteraan), en de duikscholen. Het was echt heel rustig, dit was 's avonds om 18:30!


Zelfde, weer Coral Bay. Hier kan je goed zien hoe helder en mooi het water is, en hoe wit het strand was. Maar, het wordt nog beter...

Op dag 3 kregen Scott (de Australische jongen) en ik de tip van onze buren om stevige wandelschoenen aan te trekken en vanaf een bepaald punt 20 minuten over steile rotsen te klimmen, en dan zouden we worden beloond met een mooi strand wat echt stil was. We hadden zoiets van, jaja, natuurlijk, we zien wel. Maargoed, na 20 minuten zagen we dit:

En vanaf de andere kant:

Jullie begrijpen natuurlijk ook wel dat ik daar de rest van de week heb gezeten. Ik heb 1 keer iemand gezien, een verdwaalde zwemmer die aan land kwam!

De zonsondergang was elke dag mooi:

De Padi Open Water Course was heel leuk. Je leert heel veel, en het is heel interessant. De theorie heb ik in een dag gedaan en dag 2, 3 en 4 heb ik gedoken. Ik had een hele fijne instructeur, hij was heel erg rustig en laidback, en dat hielp absoluut. Het duiken ging heel goed en met mijn laatste 2 duiken ging ik zelfs mee met de advanced open water groep, omdat de instructeur dat wel aandurfde. Vet cool! Dus nu heb ik mijn open water en het is verslavend, ik denk er aan om verder te gaan voor mijn advanced open water.

Goed, genoeg over Perhentian. Het was geweldig. Ik kan je absoluut aanraden om er eens heen te gaan. Nee, het is niet duur, ja, het is geweldig.

Na de Perhentians ben ik naar de Cameron Highlands gegaan. Het wordt beschreven als een paradijs voor wandelaars en is hoog in de bergen gelegen, en omgeven door thee plantages. Ik had al gehoord dat ik me er niet teveel bij moest voorstellen en dat was nog een understatement. Wat een tegenvaller. De wandelpaden waren enorm overgroeid, en de uitzichten waren ... nouja, welke uitzichten? Dit was het beste uitzicht wat ik heb gehad (op een wandeling van 4 uur!):

Tja. Nouja, best leuk hoor. Maar niet als tig reizigers zeggen 'Oh the Cameron Highlands? It's like; so amazing there. Ohmygod, I've had such good treks there!' Leugenaars.

In Tanah Rata (het grootste dorp daar) leerde ik wel 2 leuke Engelsen kennen met wie ik veel gegeten heb en met 1 ervan ben ik verder gegaan naar Ipoh. Ipoh is een stad die amper wordt bezocht door toeristen en al helemaal niet door backpackers, er zijn dus ook geen hostels. Dus tja, dan maar een hotel he? De eerste nacht zaten we in een oke hotel maar niet echt heel goed, en op dag 2 liepen we langs een duur hotel die promotionele prijzen hadden, en toen zijn we daarheen gegaan. Het was comfortabel:



En dat voor 9 euro per persoon per nacht :-). Prima! In Ipoh is de hoofd attractie het eten, en het eten is echt heel goed. Niet in de restaurants, nee, het straat eten! Heb er erg goed gegeten. Ook zijn er grotten rondom Ipoh, die je kan bezoeken, en waar ze een soort van tempels van hebben gemaakt. Interessant en mooi om te zien, maar wel lastig om te vinden soms. Het is niet echt gericht op Westerse toeristen dus dat betekende een bus nemen naar the middle of nowhere en een heel end lopen en toen zagen we dit:

Het was een mooie grot. Na Ipoh heb ik de trein genomen naar Kuala Lumpur waar ik wederom een leuke tijd heb gehad, ben weer terug gegaan naar hetzelfde hostel als daarvoor en ook hele leuke tijd gehad met 2 Nederlandse meiden (eh, meiden is echt Tina-taal, maar meisjes is weer voor de Taptoe en vrouwen is weer Viva generatie, dus hoe noem je mensen van het vrouwelijk geslacht tussen de 20 en de 30? Meiden?) en we hebben zelfs gebowld. Hoe hiliarsch. En goedkoop! Het was 2,50 per persoon per spel. Kunnen ze in Nederland nog wat van leren! We zijn ook naar Dr. Fish geweest. Wie wel eens in de Zwaluwhoeve is geweest kent dit wel, daar hebben ze het ook. Het zijn visjes die de dode huid van je voeten wegknagen. Het gaat als volgt; je gaat zitten, ziet 100 visjes beneden rustig rondzwemmen en stopt je voeten in het bassin en het volgende moment zwemmen 100 vissen af op jouw voeten en beginnen te knagen als ze maanden zijn verhongerd! Vervolgens gil je het uit want het kriebelt echt enorm en het hele idee is eng. Maar, we hebben onze tijd volgemaakt hoor.


Het lijkt net of er niet veel vissen zijn maar volgens mij zaten ze net verstopt achter mijn been. Zien jullie ook hoe bruin ik ben? Nouk, ik heb je ingehaald hoor, hehe. Ook zijn we nog naar de Petronas Twin Towers gegaan, het nationale icoon. Heel mooi. Stiekem is deze foto ook gewoon om nog een keer te showen dat ik echt een kleurtje heb, voor het eerst in 21 jaar. Haha!



Toen ik 4 weken geleden naar Cherating ging zat ik in de bus naast een vrouw die vertelde dat ze op weg was naar een Vipassana meditatiecursus. Vipassana? Ik had er nog nooit van gehoord. Ze vertelde me dat het een meditatie techniek was en dat zij er heel enthousiast over was. Ze gaf me het adres van een website en haar email adres en ze zei 'Ik zie je wel weer een keer'. Toch was ik nieuwsgierig en besloot ik op de website te kijken ik raakte geinteresserd. Ik besloot me in te schrijven voor een meditatiecursus, en geloof of het niet, maar het volgende gebeurde: ik was me aan het inschrijven via internet in het internetcafe in Cherating, en ik kijk naar rechts, uit het raam. Loopt zij langs. Bi-zar.

Anyway, de techniek wordt als volgt beschreven:

Vipassana is een van India's oudste meditatietechnieken. Na lang verloren te zijn geweest voor de mensheid, werd deze techniek meer dan 2500 jaar geleden opnieuw ontdekt door Gautama de Boeddha. Vipassana betekent letterlijk: 'de dingen zien zoals ze werkelijk zijn'. Het is een proces van geestelijke zuivering door zelfobservatie. Men begint met het observeren van de natuurlijke ademhaling om de geest te concentreren. Met dit verscherpt bewustzijn observeert men vervolgens de veranderlijke aard van lichaam en geest, waardoor men de universele waarheden van vergankelijkheid, lijden en egoloosheid ervaart. De realisatie van deze waarheid door rechtstreekse ervaring brengt het zuiveringsproces teweeg. Het hele pad (Dhamma) is een universele oplossing voor universele problemen. Het heeft niets te maken met een georganiseerde religie of sekte. Daarom kan deze techniek door iedereen, altijd en overal, vrijelijk beoefend worden, zonder in conflict te komen met etnische, culturele of godsdienstige achtergrond. Het zal blijken dat iedereen er evenveel baat bij heeft.

Vooral dit is ook belangrijk:

Het zuiveringsproces door zelfonderzoek is beslist niet eenvoudig. Er moet hard voor gewerkt worden. Alleen eigen inspanning levert inzicht op, niemand kan het voor een ander doen. Daarom heeft deze cursus alleen zin voor hen die bereid zijn serieus te werken en zich aan de gedragscode te houden. De regels en voorschriften dienen het welzijn en de bescherming van de studenten, ze maken deel uit van de techniek.

Daar ben ik absoluut achter gekomen. Ik ga niet mijn volledige persoonlijke ervaring op het internet zetten, vanwege privacy etc. Wel kan ik zeggen; het was heel erg heftig. De eerste 3 dagen focus je dus alleen op je ademhaling. Je zit bijna elf uur per dag te mediteren. Ik heb een foto gemaakt van het schema:

Dit schema werd echt heel erg strikt gevolgd. 04:00 wakker worden is ook echt 04:00 wakker, en om 04:30 werd je eigenlijk gewoon in de main hall verwacht. Je zit allemaal op een kussen, 50 mannen e 50 vrouwen. Mannen en vrouwen leven en doen alles gescheiden.

Nog een leuke: de hele cursus was in 'edele stilte'. Dit is:

Alle studenten nemen edele stilte in acht vanaf het begin van de cursus totdat deze in de ochtend van de laatste volledige dag wordt opgeheven. 'Edele stilte' houdt in: stilte van lichaam, spraak en geest. Iedere vorm van communicatie met medestudenten, inclusief gebarentaal, briefjes enz. is verboden.

Je wordt dus ook geacht om tijdens de meditatie niet in je hoofd te praten of muziek in je hoofd te hebben ofzo. Ik merk dat ik een beetje onsamenhangend begin te schrijven, vooral omdat de ervaring zo heftig was dat er zoveel over te vertellen is, maar ook zoveel niet. Dus ik werk maar even via het vraag en antwoord principe:

Wat vond je ervan?
Ik vond het een hele goede, maar erg zware ervaring. Het was lichamelijk als geestelijk erg zwaar, voor iedereen eigenlijk. Lichamelijk omdat je in dezelfde houding zit en dat gewoon pijn doet. Je wordt geacht niet van houding te veranderen, en vanaf dag 5 waren er 3 uren per dag die werden gekenmerkt als 'hour of strong determination', je mocht dan niet je benen openen, je ogen openen en ook niet je handen openen. Dus als je intense jeuk had een je neus; jammer. Het mediteren ging steeds beter, en ik heb hele goede ervaringen gehad.

Heeft het je geholpen, heb je gevonden waar je naar opzoek was?
Ik was niet specifiek naar iets opzoek en zo ging ik er ook niet in. Het heeft me zeker geholpen. Je leert dingen in een heel ander licht zien en kan dingen beter observeren vanaf verschillende kanten. Het maakt je in dat opzicht wel wijser.

Hoe was de nobele stilte?
Het was wel eens lastig, maar het hielp absoluut met de meditatie. Op dag 10 mochten we na de ochtend meditatie weer praten de de hele dag heb ik niet meer zo goed gemediteerd als eerst. Je bent niet meer echt in balans.

Hoe was het centrum, hoe waren de kamers?
Het was comfortabel, eigenlijk! Al het eten was vegetarisch (en lekker!), want een van de regels is dat je geen levende wezens mag vermoorden. Dat is een regel die makkelijk lijkt maar eh, dat is het niet. Op dag 3 besloot een plaatselijke mierenkolonie het kampement te stichten in mijn douche. Tja. Wat doe je? Ik heb op ze ingepraat (grapje) maar dat werkte niet, en toen geprobeerd ze met papier naar buiten schuiven. Maar tijdens die reddingsactie sneuvelden 4 mieren, dus de regel was gebroken. Ik heb een heerlijke douche gehad.

Hoe was het vroege opstaan?
Iedereen die heel vroeg werkt, weet wel dat het went. En ja, het went. Maar het blijft naar. 04:00 is gewoon retevroeg. Ik had ook geen wekker, maar er is een bel elke ochtend. Ik sliep ook wat lichter, omdat ik die bel wel moest horen. Mooi was wel dat je elke ochtend de zon zag opkomen.

Wat vond je nou het meest moeilijk?
Ik vond het lastig om niet de concentratie te verliezen. Ik weet van mezelf dat ik concentratie heb en kan opbrengen, maar als je al 7 uur heb gemediteerd, en weer een heel uur op je ademhaling moet letten of moet kijken wat je in je onderrug voelt, dan kunnen je gedachten wel eens gaan wandelen. Dat is volkomen normaal, maar je wordt wel geacht dat zo min mogelijk toe te laten. Waar ik vooral last van had was muziek die in mijn hoofd bleef rondspoken. En weet je welk liedje terug bleef komen?

Klik op deze Youtube link en je begrijpt hoe ZWAAR het was: http://youtu.be/7QEvU3n5axY

Ja. Echt. Je zult ook wel denken; hoe komt Tom bij dit liedje? Nou, voordat ik vertrok gaven 3 collega's mij het geweldige cadeau 'Het beste uit 5 jaar het foute uur' en ik was zo slim om die op mijn iPod te zitten. Dus Bonnie vergezelt me al sinds januari, net als Frans Duijts, en Frans Bauer.

Dus tja. Zit je daar.

'Kom op Tom, focus op je ademh ..elke keer, denk ik weer, hij ligt daar zo alleeehee-heen.. ademhaling, ademhaling, focus, kom op je ka.. alleen de waarheid maar, is hij nu niet meer in gevaar, dokteeer.... ARGH KOM OP, JE KAN HET!'

Dan ging het een half uurtje goed en kwam Dr. Bernhard nog even langs. Ik was aan het focussen op mijn lichaam. 'Ok, wat voel ik in mijn schouders? Wat in mijn bovenru .. maakt u zich niet zoveel zorgen, net was ik nog bijjj hem Niet aan denken Tom, denk aan je lichaam. Oke. Buik.. focus op je bui.. hij heeft me zelf gekuuuhuu-ust.. Damn. Ik ga maar een rondje lopen.'

En dan, om de een of andere duistere redenen, bleef vooral de laatste scene zich herhalen.
Je hoort de muziek en weet dat er iets gaat gebeuren. En ja hoor, de telefoon. *tring tring*, Bonnie neemt op, en natuurlijk hoor je Dr. Bernhard niet, want anders was de spanning weg 'Eh Bonnie, je bent niets meer, hij is dood. Fijne avond' maar nee, je hoort Bonnie 'Nee... Neee...' En de tune start weer.

Dit is echt naar als je dit vaker dan 5 keer hoort. En het is nog veel naarder als je dit tijdens je hele meditatiecursus door je hoofd hoort spoken. Echt, Bonnie heeft me uitgedaagd.

Het werd ook wel eens *gelukkig* afgewisseld met klassieke muziek. Maar nee hoor, geen rustige klassieke muziek. Zet je volume lekker hoor en open deze link: http://youtu.be/PLHj-eekdNU

Tja, ook niet echt bevorderlijk. Vooral vanaf 07:43 bleef maar op repeat staan. Wederom zit je daar dan, probeer je te focussen, met al die tetterende trompetten en kletsende bekkens in je hoofd. Dus, ja, je hoofd leegmaken, dat was echt een van de grootste uitdagingen. Op dag 7 lukte het me voor de eerste keer om een heel uur zonder ook maar iets in mijn hoofd te zitten.

Verder kan ik er niet zoveel over vertellen, ook omdat je de techniek zo 'puur' mogelijk zou moeten ervaren en als ik er van alles over ga vertellen werkt dat niet. Als je ooit de kans heb (en die heb je sowieso), dan zou ik het je absoluut aanraden. Het is zwaar, het is geweldig.

De meditiatie hal zag er zo uit van buiten:



En van binnen:

Dus. Ja! Dat was het wel voor nu. Ik weet nog niet wat ik nu ga doen. Misschien blijf ik langer in Maleisie, en anders ga ik verder naar Vietnam. Ik zie wel. Ik hoop van jullie te horen!

Groetjes,

Tom (en Bonnie)