Nieuw Zeeland, Australie, weer terug, en naar Bali

Hoi!

En weer terug? Je zal ook wel denken; "eh? Dat was niet het plan?" Dat klopt. Maar dingen in het leven lopen nou eenmaal vaak niet zoals het plan :-). 

Sorry allereerst voor de radiostilte wat betreft mijn weblog, soms kom je er gewoon niet echt aan toe. Nu (in Indonesie), heb ik er eindelijk de tijd voor om even een lang verhaal te schrijven.  Dus ga er lekker voor zitten, zou ik zeggen!

Mijn laatste blog was van 27 maart en de laatste zin was iets in de trant van 'morgen ga ik naar Wellington', en dat bleek hem dus niet te worden. De Ierse jongen die ik tegen was gekomen en ik bleken het toch wel erg gezellig te hebben met elkaar dus ik bleef plakken, en heb mijn verjaardag uiteindelijk met hem gevierd. Mijn verjaardag was heel tof, 's ochtends zijn we wezen vliegen, allebei in een ander vliegtuig, en mocht ik ook zelf nog een stukje vliegen, wat heel leuk was. Na de landing zijn we (ja, ALWEER) naar de Waikite Valley Pools gegaan waar we al de weg wisten, en met een mooie zonsondergang hebben we op mijn 21e verjaardag geproost. Al met al, erg fijn. Mijn oorspronkelijke plan was om het in Wellington in een of ander hostel te vieren ofzo, en dan gewoon maar heel veel bier en taart te halen, maar dit was 100 keer beter! De 30e had ik toch echt een vlucht naar Melbourne staan vanaf Wellington, en die moest ik toch wel echt halen. Ik heb toen een vlucht van Napier naar Wellington geboekt (ongeveer 50 euro, niet duur!) en de volgende dag was ik in Wellington. 

Nieuw Zeeland achterlaten vond ik lastig. Ik heb nog nooit eerder gehad dat ik een land zo leuk, fijn, en mooi vond. De mensen, de natuur, de vriendelijkheid, de toegankelijkheid, het gekke accent ... erg fijn. Het is wel het leukste en fijnste land tot nu toe op mijn reis. Ook is het niet extreem duur, juist niet eigenlijk. Ik zou er best kunnen wonen. Alleen, beetje ver van Nederland ... helaas. ;-) Ook heb ik informatie ingewonnen over hoe duur het zou zijn om daar voor een pilotenbevret te gaan, en het scheelt aanzienlijk met Nederland. Dus, wie weet. 

De vluchten naar Australie waren zonder problemen. Ik vloog eerst met Air New Zealand van Napier naar Wellington wat eigenlijk net zo makkelijk gaat als bij ons de trein nemen. Je checkt ongeveer drie kwartier van te voren in, geeft je tas af, krijgt je boarding en ongeveer 5 meter vanaf de incheck loop je door een deur (geen tassencontrole oid) en stap je zo het vliegtuig in. En hop, opstijgen, vliegen, landen, klaar. Fijn! Naar Australie vliegen was ietsje anders, maar eigenlijk hetzelfde als in Europa (wat betreft vloeistoffen etc). De vlucht met Qantas was prima, 3 uur, met een leuk entertainment systeem met eigen scherm en lekker eten (detail: kipfilet gestoofd in een saus van ansjovis en cherrytomaatsjes, vergezeld door een salade met honing mosterd dressing en als toetje een chocoladetaartje. Waarom herinner ik dit?!) en na een stille vlucht landden we in Melbourne. 

De Australische immigratie is eentje die ongekend is. Echt hoor, wat een onvriendelijke mensen. In Nieuw Zeeland vragen ze iets als 'Sorry for the inconvenience, but would you mind to take off your shoes for inspection, please?' en in Australie is het 'Sir, shoes off. Now.' Eh... ok. Je moet je schoenen uitdoen omdat ze moeten checken of er geen sporen van gekke planten onder zitten. Ja. En je mag ook geen zaden, planten, melkproducten, fruit, hout en nog heel veel andere dingen meenemen. Uiteindelijk iets van een uurtje gewacht en moest iets aangeven, namelijk drop. Dus de immigratie man vroeg wat ik in mijn tas had en ik 'Salt liquorice'. Toen een groot vraagteken boven zijn hoofd verscheen toverde ik maar de zak tevoorschijn en ik mocht door. Nounou! De drop had ik trouwens in Nieuw Zeeland gekocht, er was daar een winkel die Nederlandse dingen verkocht, tegen belachelijke prijzen overigens. Euroshopper Mayonaise voor 2.50. Zak drop voor 5.50. Echt Nederlands hoor, haha. 

Melbourne was een leuke stad. Druk, vol, veel zakenmensen, maar ook cultuur, natuur, en lekker eten. Alleen, de Australiers... ik heb het niet zo op ze. Ze zijn onvriendelijk, ongeduldig en dat accent! Brr! Alles beter dan het Nederlandse accent (in het Engels) maar het Australisch is gewoon lelijk. Zo nasaal, en zo slecht verstaanbaar. Nieuw Zeelands is accent is schattiger. Moeilijk uit te leggen hoe het klinkt maar op de radio hoor je bijvoorbeeld de reclame van een bank, de Kiwibank, en dan zeggen ze 'Check the rates online at kiwibank.co.nz' en dat klinkt dan als 'Chieck the reeds it kiwibenk dot coaw dot en sííd.' In mijn hoofd klinkt dit perfect maar jullie zullen wel denken 'Waar heeft die jongen het toch over?' Achja. Laat mij maar lekker raaskallen (gek woord eigenlijk!) :-). 

In Melbourne sliep ik in een hostel wat in een oud statig gebouw was, wat wel zijn charme had. Het nadeel van dit hostel was dat het niet echt een gezamenlijke ruimte had waardoor het erg lastig werd om contact te maken. Het was eigenlijk een van de eerste keren dat ik me een beetje alleen voelde in een hostel, op de keer in Tairua na dan, waar ik een leeg hostel aankwam. Maar daar kan ook niet zoveel tegenop :-). Ik had maar één volle dag in Melbourne, en heb 2 lange wandelingen gedaan. Leuk hoor. Die avond gegeten bij de Hungry Jacks en ik dacht steeds 'Goh, wat ziet dat logo er toch uit als het Burger King logo?' (oordeel zelf: http://www.swiftsigns.com.au/images/hungry%20lge.jpg ) Uiteindelijk kwam ik er pas in Nieuw Zeeland achter dat het gewoon de Burger King was, maar omdat een of andere floeperd in Australie die naam al geclaimd had, kon Burger King die naam niet gebruiken, dus kwamen ze met het hoogst creatieve Hungry Jacks. Goed, tot zover de geschiedenis achter deze naam... Natuurlijk moest ik de Hungry Jacks uitproberen. Overigens begon er nog niet eens een belletje te rinkelen toen ik de menukaart zag vol Whoppers, ik dacht hooguit van 'Goh, dat heeft de Burger King óók al!' Ja, ik heb niet mijn meest snuggere momenten deze dagen. 

De volgende dag vloog ik naar Sydney. Melbourne heeft 2 vliegvelden, Tullamarine en Avalon. Eigenlijk heeft Melbourne maar 1 vliegveld, Tullamarine. Avalon is gewoon een of ander dorp wat dus echt 50 kilometer verderop ligt, en waar je dus ook niet met normaal openbaar vervoer kan komen! Leuk leuk. De enige manier was met de Avalon Express, en een ticket kostte $20. Aangezien ik geen andere optie had, ging ik maar met die express. Ik had gelukkig nog even bij het informatiecentrum nagevraagd hoe dit werkte, en daar bleek dat er maar een paar bussen per dag gingen die waren afgestemd op de vertrekkende vluchten. De josti die dienstdeed als receptionist in het hostel had gezegd dat die bus gewoon elk uur ging, dus ik was blij dat ik het nog even had gecheckt. Bus genomen, ingecheckt en erg lief geglimlacht naar de check in dame waardoor ik op de exit row mocht (woehoe! Ik zie het bijna als een upgrade), en na een uurtje doelloos rondhangen konden we boarden. Waar we vervolgens nog anderhalf uur in het vliegtuig zaten te wachten omdat de piloot nog wat papierwerk moest doen. Tja, kan gebeuren. De meeste mensen in het vliegtuig begrepen dit echter niet, en begonnen te joelen en schreeuwen, en begonnen te zeggen dat het een wanpiloot was en dat ie zijn huiswerk maar thuis moest doen. Australie, hoe dom zijn jullie? Ik besloot wijselijk mijn mond te houden, iPod op te zetten en te genieten van de extra centimeters beenruimte die ik had. 

Aangekomen in Sydney een trein gepakt naar het centrum. In Sydney had ik afgesproken met Guy, een goeie vriend van me. Guy was dezelfde periode als ik in Sydney, dus dat kwam mooi uit! We hebben samen een paar gezellig dagen gehad. Ik was echter met mijn gedachten constant in Nieuw Zeeland, en kon me niet echt concentreren op Australie. Guy merkte dat ook en na veel praten en opties bespreken ben ik terug gegaan naar Nieuw Zeeland! Ik ben uiteindelijk dus 5 dagen in Australie geweest. 

Maar, eerst nog even over Sydney vertellen. Sydney is een stad die me 100% meeviel! Het is een grote stad, maar alles wat je moet zien en wilt doen is in het centrum wat niet zo groot is. De haven waar het Opera House en de Harbour Bridge zijn is erg mooi. Ook zijn er erg veel leuke cafe's en restaurants en dat is altijd fijn :-). Ben ook nog uitgeweest maar was niet volledig mijn ding daar. Wat een gestaar, en nee, gewoon niet fijn. En drankjes zijn zo duur! Uiteindelijk was de vleeskeuring weer over en kon ik lekker gaan slapen. Ik was overigens wel goedgekeurd volgens mij, ik zei wel dat de drankjes zo duur waren, maar daar had ik geen last van natuurlijk (grapje, grapje). 

Over Sydney heb ik niet zo heel veel meer te vermelden. Wel heb ik daar afgesproken met Jasper en zijn vriendin Adinda. Jasper ken ik nog van mijn glorieuze bijbaan (als je geen sarcasme proeft, dan is er iets mis met je) voordat ik op reis ging. We hadden afgesproken voor een lunch en dat was erg gezellig, en uiteindelijk hebben we 's avonds nog een keer gegeten. Voor $5 onbeperkt pizza met een gratis bier of wijn, nou, prima deal hoor! Wij werden daar als 3 Nederlanders natuurlijk helemaal blij van. Het zat helemaal vol met backpackers, wel ok. Als bonus was de pizza ook nog eens te eten! Na een gezellig diner hebben we weer afscheid genomen en gingen we allen weer ons eigen weg.

De 4e ben ik weer terug gevlogen naar Wellington. Wat een makkelijke reis had moeten wezen werd toch iets lastiger... 's Ochtends vroeg nam ik de trein van Circular Quay in het centrum van Sydney naar het vliegveld. Hier ook weer een voorbeeld van hoe duur Austalie is; een ticket was ongeveer €15, voor een treinrit van 20 minuten. Doen wij het in Nederland toch wel beter met onze €6 prijs voor Schiphol-Amsterdam. Maar, ik dwaal weer eens af! Anyway, daar aangekomen en ik ging inchecken bij Virgin Blue. Nu is het zo dat de immigratie autoriteiten van zowel Nieuw Zeeland als Australie vrij streng zijn. Echter, ik had een heen en terug ticket dus het zou geen probleem moeten zijn. Daar dacht het incheck meisje alleen wat anders over. Nadat ik mijn ticket en paspoort overhandigde nam ze een bezorgde en tegelijk moeilijke gezichtsuitdrukking waarna ik natuurlijk vroeg 'Miss, is there something wrong with my ticket?' Wat volgde was een volledig onbegrijpbaar verhaal over tickets etc. Ik was vrij gestresst dus nam het voor waar aan toen ze zei dat ik een ticket van Singapore naar ergens anders moest hebben (Bali dus). Dus, moest ik voor het inchecken een ticket naar Bali kopen, wat ik gelukkig al van plan was, voor ik mijn ticket naar Wellington zou krijgen. Sta je dan. Ik zag het niet echt zitten om op een van de openbare computer terminals mijn creditcard gegevens in te gaan voeren, maar gelukkig kwam de redding in de vorm van mijn iPod, waar ik op kan internetten als er WiFi is. En dat was er! Uiteindelijk tickets geboekt en alles uitgeprint (€12, afzetters!) kon ik weer naar de check-in. En toen zei ze doodleuk 'Oh, I'm sorry for the confusion. Your ticket from Sydney to Singapore is sufficient.' Wat uiteindelijk OOK een leugen bleek te zijn want ik kon 3 maanden in Sydney blijven met dat eVisitor visa ding wat ik had. Pfff. Maargoed, ingecheckt, als compensatie kreeg ik een hele rij voor mezelf (er was geen business class, anders had ik dat afgedwongen) en na de forse security checks (en na een ontbijt bij de Hungry Jacks) kon ik naar de gate. Wat wel aardig was, was dat ze nog bij de gate stond en nog een keer haar excuses aanbood. Excuses geaccepteerd hoor. Haha. In het vliegtuig had ik de meest campy steward ever die 3x tijdens de vlucht knippoogde, maar ik ben niet ingegaan op zijn wilde avances.

In Wellington moest ik 4 uur wachten op mijn vlucht naar Napier, en de 4 uur vlogen om. Met een heel klein vliegtuigje verder gevlogen en toen was ik weer in Napier! Daar nog een paar hele leuke, relaxte dagen gehad. We zijn -weer- naar de Waikite Valley Hot Pools geweest -als iemand dit leest die nog naar NZ gaat, GA DAAR HEEN!- en hebben veel films gekeken (the Plague is een afrader) en wat leuke wandelingen gedaan. En alles daaromheen. :-) Al met al een paar hele leuke dagen gehad, en natuurlijk ook wel nagedacht over hoe nu verder. Gelukkig zijn er verschillende opties, dus dat is wel fijn. We staan allebei vrij hetzelfde in het leven, wat wel handig is in dit soort situaties, en stellen ons ook allebei flexibel op. Fijn!

Maar, aan al het leuke komt een keer een eind, dus ook deze keer. De 10e had ik een vlucht van Wellington naar Sydney, dan van Sydney naar Singapore. Probleem; mijn vliegtuig van Wellington naar Sydney ging om 06:05, dus inchecken om 04:05. Wat doe je dan? Het is te vroeg voor een vlucht Napier – Wellington, dus moest ik sowieso de 9e naar Wellington. Om nou een hostel te boeken voor 3 uur slaap … Daar had ik niet zoveel trek in, dus besloot ik de nacht op het vliegveld door te brengen. Op de dag van vertrek las ik echter het volgende: 'Wellington Airport is closed for maintenance reasons between 1.30 and 4.00 am.' Eh... Dat zou vervelend zijn. Even bellen en gelukkig mocht ik gewoon in de vertrekhal crashen als ik maar mijn ticket liet zien aan de duty manager. Ik dus de 9e om 13:00 met de bus naar Wellington, waar ik om 18:30 aankwam. Daar heb ik gegeten met Stephen, die daar woont. Gezellig mee gehad en om 23:00 richting vliegveld. Op weg naar het vliegveld moest ik met de bus, maar die ging niet echt naar het vliegveld, maar naar een wijk wat ernaast lag. Ik dus uitgelegd aan de buschauffeur dat ik naar het vliegveld moest, was ie het vergeten... Toen ik hem er weer aan herinnerde waren we al op de terugweg, maar hij is voor mij terug gereden. Kiwi's (Nieuw Zeelanders) zijn zó aardig! Helemaal leuk. Op het vliegveld begon het lange wachten. Ik was er om 00:30 en moest dus nog 5.5 uur wachten voordat ik in het vliegtuig zou zitten. Wel eens interessant om zo'n volledig lege vertrekhal te zien. Er waren 2 schoonmakers, die zelf nog in slaap vielen op een stoel, en één bewaker. En nog 3 andere kansloze reizigers die geen hotel wilden betalen. Toppertje.

Na een lange maar toch ook korte nacht kon ik eindelijk inchecken en had ik een fijne raamplaats. Nog even snel een ontbijtje gescoord en het vliegtuig in. De vlucht was prima, nog een lekker ontbijt gekregen en een leuke film gekeken (Tron Legacy, aanrader!), met interesse naar mijn buren geluisterd die Afrikaans praatten (hilarisch) en toen waren we alweer in Sydney. In Nieuw Zeeland was het toen al 09:00, maar in Australie pas 07:00 … Nog langer wachten.

Op Sydney Airport heb ik ontbeten met Guy. Ik moest weer achter de douane want mijn transfer was 10 (!) te lang daarvoor. Guy moest ook zijn vlucht halen, dus heb ik daarna even gedoucht in een van de vele douches van het vliegveld, ingecheckt, gevraagd hoe vol de vlucht was, een nors antwoord gekregen en dan maar weer wachten … Ondertussen was ik al zo'n 30 uur wakker en had ik het even gehad. Na nog langer wachten mocht ik dan eindelijk het vliegtuig in. Dat was wel een tof vliegtuig, de Airbus A380! Het is het grootste passagiersvliegtuig ter wereld en heeft 2 verdiepingen. Er kunnen, in de configuratie die Qantas gebruikt, 525 mensen in. Maar, stel dat je alleen maar economy zou doen, dan zouden er wel 853 mensen in kunnen! Even ter vergelijking, een Boeing 737-800, het meest gebruikte populaire vliegtuig dat wordt gebruikt, kan ongeveer 189 mensen vervoeren. Toch best een verschilletje. In de Airbus had ik de beste economy stoel, 80K. Raamplaats en 1.5 meter beenruimte. Nog 1.5 uur vertraging kwam erbij, maar gelukkig viel ik al in slaap voor het opstijgen.

Na een 8 uur durende vlucht kwam ik dan eindelijk aan in Singapore. Warm! Dat voelde je al toen je het vliegtuig uit kwam. Singapore Changi Airport is wel het meest gestructureerde en georganiseerde vliegveld wat ik ooit heb gezien. Echt, als je daar verdwaalt ben je echt een josti. Zo makkelijk. In Singapore kon ik blijven slapen bij een vriend van Floris Jan, wat echt heel fijn was. Nog bedankt, FJ! :-) De metro's reden alleen niet meer, dus moest ik een taxi nemen. Na een half uur in een rij te hebben gestaan kon ik dan eindelijk met een krakkemikkige taxi mee, waar ik na een ritje van 30 minuten aankwam bij het appartement van Soo Wai, de vriend van Floris Jan.

De volgende dag nam Soo Wai me mee voor een traditioneel Singaporees ontbijt. Tof! Vervolgens zat ik dus om 10:30 's ochtends rijst met vis te eten. Heftig onbijtje voor ons westerlingen hoor, tof even wat anders dan een broodje kaas of brinta. Het viel echter goed en bleef ook in mijn maag zonder al teveel protest, dus ik had de proef doorstaan hoor! Haha. Toen alweer naar het vliegveld voor mijn volgende vlucht. Soepele check in, soepele immigratie, gigantisch vliegveld waar je je kan vermaken, waren alle vliegvelden maar zoals Changi! Na een vlucht van 3 uur kwam ik aan op Bali. Daar moest ik een visa kopen, $25. Maar... ik had (natuurlijk) geen USD mee. Dus moest ik pinnen. Dat was echter ná de douane. Maar, om voorbij de douane te komen moest je een visa hebben. HANDIG! Ik moest door de crew douane en de meneer hield mijn paspoort terwijl ik ging pinnen. Toen ik terug kwam zag ik hem niet meteen, sta je daar dan. Tussen de douane in zeg maar, zonder paspoort. Gelukkig kwam ie al aansukkelen, dus kon ik weer terug om mijn visa te betalen. Toen ik buiten kwam stond er al een mannetje met mijn naam op een bordje en werd ik naar een busje gedirigeerd. En een half uurtje later was ik weer herenigd met mijn ouders, zus en haar vriend! Fijn.

Ik heb één nacht met ze gespendeerd in Sanur, dus kan daar niet erg veel over vertellen. Wel was de overgang van Singapore naar Bali erg groot. Singapore is gigantisch georganiseerd, schoon, en veilig. Bali is druk, ongeorganiseerd en is waarschijnlijk iets minder veilig, maar nog steeds 100 keer veiliger dan Buenos Aires. Mini cultuurshockje dus. Lekker geslapen en de volgende dag met een taxi met chauffeur naar Ubud.

Ubud ligt in het midden van Bali en is omgeven door groene rijstvelden. De omgeving is prachtig, en je kijkt constant je ogen uit. Overal zie je mensen op het land werken en zie je mensen met een gigantische lading achterop hun scootertje rondracen. Sowieso zie je hier meer brommers/scooters dan auto's, wat het verkeer nog ietsje hectischer maakt. Ze schromen er niet om om rechtsom, linksom, tussendoor of hoe maar mogelijk is in te halen. Toen we naar Ubud reden zat ik voorin naast de chauffeur, en hoewel de chauffeur heel netjes reed had ik toch wel wat samengeknepen billen momenten. Maar goed dat mijn moeder niet voorin zat!

In Ubud zaten we in het Sunti Resort. Heel mooi. Het was erg kleinschalig, 3 gebouwen met in totaal 24 kamers. En één zwembad met 7 bedjes, wat later niet erg handig bleek te zijn. We zijn 4 dagen in Ubud geweest. Vlakbij het hotel was het Monkey Forest, maar omdat het de eerste dag stortregende hebben we dat pas de 2e dag gedaan. Stel je een bos voor met heel veel apen, en een paar tempels en voilá, dat is het Monkey Forest. Voor €2 mag je naar binnen en nog voor €1.50 extra kan je een trosje bananen kopen voor de, op het oog, leuke apen. De tros bananen is echter géén goed idee, aangezien de apen je al zien aankomen en met een wilde blik in hun ogen die 'BANAAN NU' roept op je af stormen. Oké, dat is een béétje overdreven, maar erg subtiel in het uiten van hun honger waren ze niet. Als je de aap zijn banaan niet gaf binnen de tijd die de aap acceptabel vond sprong hij gerust op je om zo de banaan in zijn bezit te krijgen. Zus was na het lezen van de Rough Guide (Lonely Planet, maar dan beter) waarin werd gewaarschuwd voor agressieve apen al helemaal geen fan van deze -op de foto trouwens zeer fotogenieke- beesten (ahum) en wilde het liefst zo snel mogelijk naar de tempel, wat we ook deden. De tros bananen was ik na de eerste 20 meter en 26 apen al weer kwijt.

In het bos zelf waren een aantal tempels die niet echt bijzonder waren. Oké, ze zijn mooi, maar als je tempel a hebt gezien heb je b ook wel gezien, zeg maar. Wel nog een paar uberschattige baby aapjes en hun ouders gespot, maar daarna zijn we richting uitgang gegaan, en lieten we onze 650 apenvriendjes voor wat het was. Hierna hadden we in eerste instantie het optimistische plan om fietsen te huren en een beetje rond te toeren, maar a) er was nergens een fietsverhuurder te vinden, b) het was super warm én benauwd en c) in Ubud fietsen werd waarschijnlijk eenzelfde ervaring als een Japanse toerist zou hebben als die in op Koninginnedag in Amsterdam zou gaan fietsen. Dikke no-go dus. De oplossing kwam in de vorm van een taxi. Gemak dient de mens! Voor €4 per persoon kregen wij een leuke tour in de omgeving. Nou, dat zagen we wel zitten!

Wat volgde was een ietwat wilde rit over de kleine landweggetjes rond Ubud. De chauffeur reed echt met minstens 80 km/h over wegen die echt te smal waren voor 2 auto's, maar toch ging het elke keer -net- goed. Hij heeft ons hele mooie rijstterassen laten zien en we zijn nog naar zilversmid geweest, wat ik zelf geen bal aan vond, maargoed, part of the tour he. De rijstterassen zijn erg mooi om te zien, alles is tegen steile heuvels gebouwd. Het leek wel een Lassie reclame waarbij alleen dikke Quintis ontbrak. Wel erg veel toerisme daar, je wordt bestookt door vrouwen en kleine kinderen die 'Sarong one dollar' roepen en je achtervolgen. Toen we terug kwamen waren onze ouders nog niet terug van hun wandeling, en die bleken later flink wat kilometers afgelegd te hebben, terwijl wij lui in onze taxi zaten … Tja. De volgende dag hebben we een soortgelijk iets gedaan, maar hebben we wel meer gezien, waaronder een tempel (alweer), mannen die erg goed waren met hout, dezelfde zilversmid en een andere. Deze chauffeur bleek gelukkig iets minder wild te rijden, waardoor de bilspieren minder aangespannen hoefde te worden. Liever dat, dan een strakke achterkant hoor!

De volgende dag zijn we verder gegaan naar Pemuteran, wat in het noorden van eiland ligt (kijk even op Google Maps). Dit betekende wel een autorit van 4 uur, wat we hebben gebroken door onderweg bij een drijvende tempel te stoppen. Erg mooi om te zien, maar of ie echt dreef? Ik denk het niet. We kwamen steeds hoger in de bergen, al in de wolken. De chauffeur reed ook weer erg goed, alleen de overige weggebruikers waren een beetje roekeloos, waardoor we onze bilspieren deze keer weer erg goed konden trainen (en mam haar stembanden, hah). Na een lekkere lunch ergens hoog in de bergen kwamen we aan in Pemuteran. Nou, wat een paradijs! Ik vind het echt heel mooi hier. Het resort ligt tussen de bergen en het strand in, en de kamers zijn echt heel vet. De eerste kamer waar we in zaten was niet echt geweldig, vrij donker en in het midden van het park, dus met de onderhandel kunsten van de vriend van mijn zus hebben we een upgrade gekregen voor een goede prijs. Mijn ouders, vriend en zus zitten allen in een eigen villa vlakbij het strand, ik zit een stukje verderop in een 2 onder 1 kapper, maar ook met zeezicht. Wat ik wel leuk vond maar mijn zus en moeder niet zo, is dat alle kamers een buitendouche hebben inclusief salamanders en andere niet aaibare beesten. Het is zo simpel als het klinkt, je doet in de kamer de deur open naar buiten en daar is de douche en de wc, in de buitenlucht (natuurlijk wel met een muurtje eromheen). Hoe tof is dat? Ik vind het in ieder geval een leuke nieuwe ervaring. Lekker in de buitenlucht douchen, fijn hoor.

De afgelopen dagen hebben we doorgebracht aan het zwembad met allen ons eigen boek. Soms even snorkelen, maar ik heb dat niet gedaan omdat de zon hier zó fel is dat ik meteen verbrand zou zijn. De zon is hier echt heel fel. Ik blijf bijna de hele dag in de schaduw en zelfs dan krijg ik nog een kleurtje! Het park is heel erg leeg, waarschijnlijk omdat het nog laagseizoen is. In totaal zijn er 21 gasten, met 50 kamers. Dus, zwembad voor onszelf! Ook wel eens fijn. Het eten hier is ook erg goed. Het restaurant van het park is duur, dat betekent dat een hoofdgerecht ongeveer €4 is. Aan de overkant kun je met zijn allen eten voor ongeveer €2,50 per persoon! En het is vers, en goed.

Dus, dan zijn jullie weer up to date. Morgen gaan we verder naar Lovina, en ik kijk er eerlijk gezegd niet naar uit, want ik vind dit resort veel te fijn en wil hier nog wel even blijven. Kijk voor foto's even op www.adiassri.com en word jaloers, haha. Is er in Nederland nog iets gebeurd? Ik hoorde dat de zon daar ook weer een beetje begint door te breken? Fijn hoor, na die lange winter :-). Ik mis Nederland niet echt, maar besef wel heel goed tijdens mijn reis hoe goed geregeld alles eigenlijk is. Oke, we hebben onze politieke problemen en ons belastinggeld wordt niet altijd goed besteed, maar we hebben in ieder geval een land wat vrij goed draait en niet corrupt is (voor zover we dat kunnen zien). Wat ik ook mis zijn onze supermarkten en het eten. Jeetje, wat hebben wij veel keus als je het vergelijkt met bijvoorbeeld Argentinie. En onze melkproducten zijn spotgoedkoop als je het vergelijkt met Nieuw Zeeland. Alles wordt daar beheerd door één groot bedrijf waardoor 250 gram 'Edam' kaas €4 kost. EN HET IS NIET EENS EDAMMER KAAS! Afzetterij eerste klas hoor. Grappig ook als je ze uitlegt dat Edam komt van de plaats Edam in Nederland. Niemand wist dat. Vragen ze zich dan niet af waarom het Edam heet? Ik mis onze kaas wel. In het buitenland is het plastic als je het vergelijkt met onze kaas. En drop. En bitterballen en kroketten! Verder mis ik mijn beste vrienden, familie, mijn huis, fietsen in Amsterdam (behalve als het regent), maar verder kan ik niet meer zoveel bedenken.

Ik ga zo snel mogelijk foto's uploaden, weer op Facebook. Als je de links wilt, moet je je op mijn mailinglist abonneren. Ik stuur dan vervolgens de links naar die foto's naar iedereen die in die list staat. Geen zorgen, ik stuur geen andere spam :-).

Nou, hoop weer leuke reacties te ontvangen!

Tom